Musical cesspool

Επροχτές καθόμουν σε μιαν άκρη του καναπέ μου ψαχουλεύοντας μια παλιά σιντιέρα. Αυτή τη σιντιέρα, θυμάμαι συγκεκριμένα, την είχα πάρει μαζί με το περιοδικό SPORTY. Αλλά πολύ παλιά, όταν ακόμη ήμουν κολλημένος με την μπάλα - σα καλό παιδί κι εγώ του δημοτικού. Μέσα σε αυτή έκρυβα διάφορα μουσικά σιντι, τα μισά απ' τα οποία βουτούσα απ' το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου του πατέρα μου. Τα υπόλοιπα ήταν αντιγραμμένα που μου τα έγραφε ο θείος μου μέσω ενός πρωτόγνωρου μαγικού μηχανήματος της εποχής: τον υπολογιστή.
Το τι τραγούδια, είδη μουσικής και μπάντες βρήκα δεν λέγεται. Τότε έκατσα και σκέφτηκα πόσους διαφορετικούς σταθμούς μουσικής έχω κάνει σε όλα αυτά τα μόλις 18 μου πλην χρόνια. Αλλά το βρίσκω φυσικό.. σιγά, στο κάτω κάτω ποιός έχει αρχίσει να ακούει μια μουσική συγκεκριμένη από τα 12 του και στην συνέχεια να την έχει υιοθετήσει για την υπόλοιπη ζωή του; Πάντα θα βρει κάτι να του αρέσει & να τον εκφράζει λίγο παραπάνω απ' ότι η προϋπάρχον μουσική του..
Αυτός που έκανε της πρώτες προσπάθειες να με βυσματώσει με την μουσική από πολύ νωρίς (8-10 χρονών) ήταν ο πατέρας μου. Εκτός από το να φροντίσει να με κάνει γαυράκι, φρόντισε να προσπαθήσει να με κάνει να ακούσω και ροκ. Ξένο ροκ για την ακρίβεια. Του στυλ Deep Purple, Led-Zep και Stones (ναι ξέρω.. perfect parenting). Και μάλιστα ήξερα και τους στίχους από πολλά τραγούδια όπως το smoke on the water. "Ήξερα" με την έννοια ότι φώναζα δυνατά στο ρεφρέν τα λόγια και τα υπόλοιπα τα έλεγα από μέσα μου με λόγια/φράσεις παρόμοιες με τα αγγλικά, που άμα τις έγραφες στο χαρτί σίγουρα δεν θα έβγαινε νόημα. :)
Αργότερα στο δημοτικό, άρχισα να αναπτύσσω σχέσεις με άλλα παιδιά, πόσο μάλλον να επηρεάζεται και ο χαρακτήρας μου. Όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι άκουγαν χιπ-χοπ. Ήταν το μοναδικό είδος μουσικής που ακουγόταν απ' τα αγόρια. Τα κορίτσια άκουγαν κλασικά μόνο λαϊκά. Έτσι λοιπόν μπήκα κι εγώ στο ρέμα. Goin Through, μπάλα, πόκεμον, διάβασμα και τίποτα άλλο. ΔΗΜΟΤΙΚΟ φορ δε win.
Μετά στο γυμνάσιο έγινε χαμός. Όταν μπήκα σε αυτό το σχολείο, συνάντησα πολύ μεγαλύτερα παιδιά της ηλικίας μου και μεγαλίστηκες φάτσες. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο "ώριμα" και η μουσική που άφηνε εποχή τότε στα γυμνασιόπαιδα ήταν: Linkin Park, H.I.M, και Tokio Hotel. Απ' αυτές τις 3 μπάντες διάλεξα τους πρώτους. Από HIM, φοβόμουν την εμφάνιση του τραγουδιστή και τους Tokio του θεωρούσα καθαρά μουσική θηλυκού γένους. Μιλάμε για πολύ Linkin , κάψιμο!! Φυσικά όμως δεν αποχωρίστηκα έτσι απλά την χιπ-χοπ, αφού παράλληλα με τους LP πήγαινα και την low-Bap.
Μετά στα μέσα του γυμνασίου άλλαξα σχολείο και βρέθηκα ξαφνικά στην Χαλκίδα. Καινούργιος κόσμος, νεόφερτες κλίκες. Άφησα πίσω μουσικές, χόμπυ, συνήθειες και τα άρχισα όλα απ' την αρχή. Όχι όμως φιλίες. Καινούργιες μπορεί αλλά οι παλιές δεν θάβονται. Εξάλλου η μόνη μουσική που πήρα μαζί μου στην Χαλκίδα ήταν μονάχα ένα σιντάκι από Red hot chili peppers, το οποίο ήταν η αγαπημένη κατάκτηση του κολλητού μου. Μου το είχε χαρίσει την ημέρα της μετακόμισης. Το έχω και το ακούω ακόμη και σήμερα.
Στο καινούργιο σχολείο ξέμπλεξα με την παλιά μουσική και βρέθηκα να ακούω *μόνο* Ac/dc. Πολύ Ac/dc μέχρι που την άνοιξη της 3ης γυμνασίου έχασα το live τους στην Αθήνα από μαλακία μου και σταμάτησα να τους ακούω πολύ ξαφνικά.
Έπειτα μπήκαμε εις το Λύκειον. Πρώτη λυκείου και στο MP3 μονάχα trance & house. Ολτέρνατιβ αλλαγή και πάτημα σε καινούργια μονοπάτια μουσικής αλλά όχι για πολύ.
Εκείνες τις εποχές ήμουν εθισμένος με ένα online παιχνίδι, μέσα απ'το το οποίο γνώρισα κάτι αξιοθαύμαστα παιδιά από τη Σύρο. Η διαδικτυακή μας  παρέα ήταν και είναι μέχρι και σήμερα κολλητή και με τα όλα της. Μου παρουσίασαν ένα καινούργιο είδος μουσικής: το Black metal. Όλη μέρα Dimmu Borgir & Gehenna. Μάλιστα το είδος αυτό ήταν και η αφορμή στο να ξεκινήσω να παίζω μπάσο.
Μετά στην δευτέρα λυκείου άρχισα να πιστεύω πως γυρισμός στην χιπ-χοπ και γενικώς στο παρελθόν δεν υπήρχε. Οπότε το έριξα στην μέταλ. Ξέρετε.. η κλασική εποχή που όλοι μας περνάμε σε κάποια φάση της ζωής μας που τείνουμε στο λίγο πιο χάρκορ. Αλλά το Black metal παραήταν και κατέβασα το στάνταρ σε πιο χαμηλό επίπεδο. Έπιασα τα παλιά και ποιοτικά μοτίβα της doom, sludge και.. stoner.

Σίγουρα μαζί με όλες αυτές τις μουσικές μεταβολές και ιδιαίτερα στα εφηβικά μου χρόνια, μετατοπίστηκε και ο χαρακτήρας μου. Αλλά ποτέ δεν περηφανεύτηκα για την μουσική μου.
Γενικώς το φωνάζω και το πιστεύω πως η μοναξιά μαζί με την μουσική πολλές φορές είναι η πιο δυνατή συντροφιά. Προσωπικά θεωρώ μεγάλο χάρισμα το να μπορεί κάποιος να παίζει μουσική και παράλληλα να ξεδίνει για διάφορες καταστάσεις. Είναι σαν να γράφεις ποιήματα. Όταν υποφέρει ο ποιητής για κάτι, ξενυχτάει να γράψει 4 στίχους γι' αυτό, και ωπ.. αμέσως νιώθει άλλη μούρη.
Το παρακάτω κειμενάκι το πέτυχα στο πίσω μέρος ενός τιμοκαταλόγου σε ένα τοπικό Ροκ-Μπαρ. Αφορά την ροκ. Αλλά νομίζω πως θα άρμοζε με τα κατάλληλα παραδείγματα σε κάθε είδος μουσικής:


Το Ροκ ΔΕΝ είναι ηλεκτρικές κιθάρες και μπάντες που χτυπιούνται στη σκηνή, ούτε τα δυνατά τύμπανα και οι κραυγές, Ροκ δεν είναι ούτε τα σκισμένα παντελόνια και τα σκουλαρίκια-άλλωστε αυτά υπάρχουν σε κάθε είδους μουσικής στις μέρες μας. Ροκ είναι η στιχουργία, η αλήθειες μέσα μας, η αντίληψη μας για τα πράγματα γύρω μας, τα πιστεύω μας, ο αγώνας μας, η ελπίδα της ψυχής μας. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΕ, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΟΥ!!

Αν και απλά γραμμένο σου γεννάει πολλές σκέψεις. 
Anyway. Τώρα μόλις παρατήρησα πόσο μεγάλο είναι το άρθρο. Δεν κάνω τον κόπο να το ξαναδιαβάσω αλλά και ούτε να το συνεχίσω. Πάω να δω λίγο true blood μπας και νανουριστώ γιατί η ώρα πέρασε και ο ύπνος δεν εφάνει.

Φφφφ..

Τον τελευταίο καιρό περνάω ελάχιστο καιρό στο ίντερνετ. Όταν βρω την ευκαιρία να κάτσω στον υπολογιστή, προσπαθώ μέσα σε αυτό το ένα λεπτό που κάνει για να ανοίξει να βρω ένα θέμα για να γράψω στο βλογ. Με το που κάνει boot όμως και πατήσω πάνω στο firefox, αρχίζω να ξεχνάω το βλογ και θυμάμαι πως έχω να κάνω τόσα πολλά άλλα που στο τέλος ξεχνάω και το γιατί τα κάνω. Ένα σορό από ανούσια πράγματα. Αφού στο τέλος το μυαλό πήζει μόλις μυρίσει λίγα Mbps και το χέρι αρχίζει να κλικάρει μόνο του και ανεξάρτητο. Επίσης την εβδομάδα που μας πέρασε δεν υπήρξε ούτε μία άσκηση ή μάθημα που να μην λύσω ή διαβάσω μπροστά στο τζάκι με μουσική στη διαπασών. Η αλήθεια είναι πως έκανε πουτσόκρυο, και όποιος πει ψέματα πως δεν κρύωνε είναι για διοβελισμό.. Τρίτη & τετάρτη πασπάλισε τα κεραμίδια και τα αυτοκίνητα με χιόνι.. αλλά δεν το έστρωσε ο μοθαφάκερ!! Δεν το έστρωσε λίγο να ησυχάσουμε. Να κλειστούμε στο σπιτάκι μας και να μην τρέξουμε το πρωί στα τρελο σχολεία για να ακούμε τον κάθε γίββωνα. Θα γλίτωναν και λίγα έξοδα για το πετρέλαιο που καίνε 7 ώρες την ημέρα σε κάθε τάξη εκειμέσα. Πραγματικά απ'την μια χαίρομαι που σε 3 μήνες θα ξεμπλέξω με το σχολείο αλλά απ'την άλλη σκέφτομαι και λυπάμε για τα δευτεράκια και τους μετέπειτα διαδόχους τους που τέτοια εποχή του χρόνου και του παραχρόνου ίσως δεν θα ακούν τα καλοριφέρ να κάνουν "τακ-τακ" και να ζεσταίνεται το κοκαλάκι τους. Πωπω.. σήμερα δεν έχω καθόλου ρέντα και κέφι για γράψιμο. Βαριέμαι να ακούω μέχρι και την φωνή μου. Καλύτερα να το παρατήσω. Το ξέρω, πολύ ξαφνικό αντίο αλλά δεν έχει αλλιώς.