Σίγουρα το έχετε πάθει. Να μην θέλετε να αποκοιμηθείτε γιατί ξέρετε ότι το επόμενο πρωί σας περιμένει ένα βουνό διαβάσματος. Μοιάζει με αυτές τις στοίβες από σωρό με άπλυτα πιάτα που περιμένουν για λάτζα όπως βλέπουμε στα cartoon μερικές φορές... ναι˙ σκ*τά. Μερικές φορές και μάλιστα ειδικότερα όταν σου τα κάνουν τσουρέκια για το 'κάτσε διάβασε' και 'δώστου μελέτησε' καταντά αγχωτικό το σκηνικό τόσο όσο να μην μπορείς να σκεφτείς καθαρά για 'άλλα' θέματα. Που θέλω να το φτάσω? Στο ότι πέρα από κάθε ΜΑ κάθε αγχωτική κατάσταση θα πρέπει να αδιαφορήσουμε λιγάκι, με μέτρο. Δηλαδή μια στάση στην ανηφόρα, έτσι λίγο. Να φας ένα παγωτό, να πιεις μια σόδα, ένα υποβρύχιο, καμιά μπύρα δηλαδή να πάρεις μια ανάσα στα μέσα του ανήφορου... Αλλά πρόσεξε ε, 1! παγωτό, 1! σόδα, 1! υποβρύχιο και 1! μπύρα. Μην το παρακάνεις και μετά η ανηφόρα γίνει πλαγιά. Αυτήν θα την ονόμαζα απρόσωπη αδιαφορία. Δεν την δείχνεις σε κανέναν παρά μόνο σε καταστάσεις. Ας πάμε στο αγαπημένο μου είδος αδιαφορίας. Σ'αυτήν όπου απέναντι της υπάρχει ένα υποκείμενο (την προσωπική?). Είναι ο καλύτερος τρόπος όχι για να δείξεις σε αυτόν που θες ότι τον μισείς/αντιπαθείς, αλλά και ούτε πως του βάζεις το λεγόμενο ταμπελάκι 'άντε γεια'. Είναι η καλύτερη by far διέξοδος ώστε να απαντήσει ο ίδιος στον εαυτό του σχετικά για την ολάκαιρη πραγματικότητα, ασχέτως αν δεν την αποδέχεται αμέσως. Ας θέσω ένα παράδειγμα, εντελώς απρόσωπα: ο τάδε ήρθε και μου είπε μπροστά μου ότι είμαι <καιγωδενξερωτι> και πως έχω κάνει <επισηςκαιγωδενξερωτι> και πως σε σχέση με τους άλλους εγώ δεν είμαι <ετσικαιγιουβετσι>. Όπα ρε φίλος, φαντάσου πως για να ήρθες να μου τα πεις όλα αυτά μπροστά μου πόσο τούρτα ΕΧΕΙΣ στα μάτια σου... και όχι 'guts' όπως αποκαλούνται από την πολλότητα. Μετά πείτε μου τι αντίδραση θα πρέπει να δείξετε, πείτε μου. Εγώ πιστεύω πως η αδιαφορία είναι ο καλύτερος δρόμος μέχρι να φτάσουμε στις πράξεις. Πως το λένε, στρώνει με ροδοπέταλα το χαλί, λαδώνει το ταψί.. πες το όπως θες, για να έρθει να κουμπώσει η τέλεια απάντηση μέσω των πράξεων. Δεν θα σας πω εγώ ποιες είναι οι πράξεις. Δεν είμαι λυσάρι. Μόνο εσείς ξέρετε για το που θέλετε να φτάσετε την κατάσταση. Τελος-πάντων, ήθελα να κάνω μια αναφορά στην αδιαφορία εδώ μέσα μιας και είναι για εκεί που αξίζει η πιο most-used συνήθειά μου. Πάω για ένα υποβρύχιο τώρα... αλλά μόνο 1 !! ;ρ
*Straight to the point*. Μία ανάρτηση χωρίς να θέλει να θίξει μεν αλλά να κράξει δε. Facebook. Πόσοι έχουν; ή μάλλον πόσοι δεν. Ακριβώς... καλά το είπατε: κανείς δεν έχει μείνει που να μην έχει. Ως αποτέλεσμα να έχουν μαζευτεί εκεί μέσα ένα σωρό άτομα τα οποία δεν είναι ούτε πνευματικά, ούτε καλλιτέχνες, ούτε κριτικοί, ούτε ποιητές αλλά απλώς τυχαίνει να έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ. Το τί τρίξιμο έχει ρίξει η οθόνη μου τους τελευταίους μήνες δεν λέγεται... Η άλλη είναι 10 χρονών και δηλώνει μπερδεμένη κατάσταση σχέσης. Τί έγινε κοριτσάκι; σου πήραν τα μπισκότα; Τέλος πάντων, μην αρχίσω τα παραδείγματα. Έχει λήξει και η εγγύηση 0 πίξελ της οθόνης μου. Τέτοιου είδους posts και το να λιστάρει κανείς τους φίλους του ως συγγενείς με φέρνουν στο σημείο που έχω τον κέρσορα ανάμεσα στα κουμπιά "log out" και "delete account". Αλλά εντάξει... με σώνει το γεγονός ότι και να το κλείσω αυτοί θα είναι πάλι εκειδανά. Οπότε άστο. *Sermon is Over*
