One year Blogiversary

Ουαου. Πάει μόλις ένας χρόνος και μία ημέρα (γι' αυτού που λογαριάζουν και ο νους τους κατεβάζει) από το πρώτο ποστ του Mass Disgrace. Ναι. Νιώθω υπερηφάνεια και τιμή ως χοστ αυτού του βλογκ που ένα χρόνο τώρα κατάφερνα να γράφω αναρτήσεις και να απαντάω στα σχόλιά σας. Μην περιμένετε κανένα give-away ή τίποτα τέτοιο εσείς οι αναγνώστες, απλώς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τις εκατομμύρια επισκέψεις σας εδώ μέσα.

Μέσα σ' αυτόν τον ένα χρόνο έγιναν πολλά (φυσικό είναι να μου πεις), είτε μέσα στο βλογκ -γαμημένα templates-, είτε στην πραγματικότητα. Όπως "γνωρίστηκα" με πολλούς εδώ μέσα, έτσι γνωρίστηκα και με άλλους τόσους έξω από το μόντεμ μου. Επίσης, το καλοκαίρι αυτό ήταν πιο γαμάτο από απλώς καλό, και όλο αυτό το τσιμπούκι της 3ης Λυκείου μαζί με το διάβασμα και το τρέξιμο έπιασαν τόπο μιας και πέρασα εκεί που γούσταρα γαμωτη μου.

Σίγουρα έχει αλλάξει και ο τρόπος που γράφω προς το σκατήτερο, μιας και παλιά έπιανα και ένα σοβαρό θέμα να γράψω γι' αυτό. Τώρα έρχομαι όλο και πιο κοντά στη σημασία του τίτλου..!! Γράφω όλο πίπες ευκαλύπτου, λες και έχω ανεμοκαύλικες εμπνεύσεις.. Να λοιπόν τι σημαίνει ο τίτλος, pleased now?

Καληνύκτα. Συγχύστηκα. Πάω να ασπρίσω κάνα τοίχο. Χρόνια μας πολλά και ευτυχισμένα.

Αύριο

Χντουπ, ξυπνάει ο Χρήστος και βλέπει αμέσως το ρολόι. "Εντάξει" μουρμούρισε. Πάλι just on time 2:00 ακριβώς το μεσημέρι. Σηκώνεται σπρώχνοντας το σκύλο απ' τα σκεπάσματα και πάει να κατουρήσει. Μετά πλένει μουτσούνα και δόντι. Ώρα για καφέ. Ανεβαίνει, λέει καλησπέρα στη Μάνα του και αρχίζει να χτυπάει τον Νες καθώς ξεκωλώνεται στο χασμουρητό. Ξανά κατεβαίνει και πατάει το κουμπί του υπολογιστή καθώς αφήνει τον καφέ πάνω στο ηχείο, δίπλα στο γραφείο. Το πληκτρολόγιο θέλει καθάρισμα, δεν πειράζει και αύριο μέρα είναι. Μέχρι να boot αρει το pc, στρώνει κρεβάτι και βάζει τη ζώνη στο μπάσο. Πίνει μια γουλιά καφέ και παίζει για 2 λεπτά μπάσο. Μετά ανοίγει youtube, χώνει κάνα τραγούδι και στέλνει τις καλημέρες του στο αμόρε.

Ξαφνικά η ώρα πήγε 5. Καιρός για μάσα. Ελπίζει να βρει μακαρόνια. Ανεβαίνει πάνω, ανοίγει την κατσαρόλα της μαμάς και βλέπει φακές. Το πόσο γούσταρε δε λέγεται. Και αύριο μέρα είναι. Αύριο ας ελπίσουμε να έχει μακαρόνια. Καταβροχθίζει την φακή πίνοντας sprite. Ώρα για τσιγάρο. Κατεβαίνει πάλι με την υπόλοιπη sprite και κάθετε στο κρεβάτι του να στρίψει. Δεν έχει όμως πολύ καπνό. Θα πάρει αύριο. Αφού το τελειώσει κι αυτό, πιάνει τηλέφωνο και κανονίζει για κάνα μπυρο-καφέ για πιο βράδυ. Νύσταξε. Άνοιξε το pc και έβαλε να δει καμιά σειρά μέχρι να ρθει το απόγευμα.

Ώρα για έξοδο. Βάζει το τζιν του, το οποίο όμως ήθελε πλύσιμο. Τα γόνατα έχουν γίνει σα πατατάκι. Αύριο θα μπει στο πλυντήριο. Παίρνει κλειδιά, και φεύγοντας βλαστημάει το σκύλο του που του γαβγίζει και ποτέ δεν τον παίρνει μαζί. Βρίσκει τους φίλους στην καφετέρια και μπαίνοντας τσακώνει ένα τάβλι. Αυτοί έπαιζαν τίτσου. Του είπαν να τον μάθουν να παίζει, αλλά αυτός τους είπε αύριο. Στρίβει ένα τσιγάρο και αρχίζουν το τάβλι ρουφώντας καφέ.

Καιρός να μαζευτεί σπίτι. Φτάνει στο σπίτι με τα πόδια. Ίσως αύριο να χει ψηλά και να γυρίσει με ταξί. Πετάει τα ρούχα στην καρέκλα και αυτά διπλώνονται από μόνα τους στον αέρα. Ανοίγει το μπάσο, μα βλέπει πως η ώρα είναι 12 και το καλοσκέφτεται πριν βάλει τον ενισχυτή στο διαπασών. Παίζει καμιά ώρα και μετά το κλείνει. Ίσως αύριο να παίζει και καλύτερα. Ώρα για τσατ. Κανείς online. Σκέφτηκε να διαβάσει κανένα βιβλίο. Όλο τα ίδια και τα ίδια, αύριο σκέφτηκε θα πάει να πάρει κανένα καινούργιο. Ο ύπνος τον βρήκε κατά τις 4 το πρωί. Ξυπνά πάλι στις 2, μα το αύριο δεν ήρθε πάλι.