One year Blogiversary

Ουαου. Πάει μόλις ένας χρόνος και μία ημέρα (γι' αυτού που λογαριάζουν και ο νους τους κατεβάζει) από το πρώτο ποστ του Mass Disgrace. Ναι. Νιώθω υπερηφάνεια και τιμή ως χοστ αυτού του βλογκ που ένα χρόνο τώρα κατάφερνα να γράφω αναρτήσεις και να απαντάω στα σχόλιά σας. Μην περιμένετε κανένα give-away ή τίποτα τέτοιο εσείς οι αναγνώστες, απλώς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τις εκατομμύρια επισκέψεις σας εδώ μέσα.

Μέσα σ' αυτόν τον ένα χρόνο έγιναν πολλά (φυσικό είναι να μου πεις), είτε μέσα στο βλογκ -γαμημένα templates-, είτε στην πραγματικότητα. Όπως "γνωρίστηκα" με πολλούς εδώ μέσα, έτσι γνωρίστηκα και με άλλους τόσους έξω από το μόντεμ μου. Επίσης, το καλοκαίρι αυτό ήταν πιο γαμάτο από απλώς καλό, και όλο αυτό το τσιμπούκι της 3ης Λυκείου μαζί με το διάβασμα και το τρέξιμο έπιασαν τόπο μιας και πέρασα εκεί που γούσταρα γαμωτη μου.

Σίγουρα έχει αλλάξει και ο τρόπος που γράφω προς το σκατήτερο, μιας και παλιά έπιανα και ένα σοβαρό θέμα να γράψω γι' αυτό. Τώρα έρχομαι όλο και πιο κοντά στη σημασία του τίτλου..!! Γράφω όλο πίπες ευκαλύπτου, λες και έχω ανεμοκαύλικες εμπνεύσεις.. Να λοιπόν τι σημαίνει ο τίτλος, pleased now?

Καληνύκτα. Συγχύστηκα. Πάω να ασπρίσω κάνα τοίχο. Χρόνια μας πολλά και ευτυχισμένα.

Αύριο

Χντουπ, ξυπνάει ο Χρήστος και βλέπει αμέσως το ρολόι. "Εντάξει" μουρμούρισε. Πάλι just on time 2:00 ακριβώς το μεσημέρι. Σηκώνεται σπρώχνοντας το σκύλο απ' τα σκεπάσματα και πάει να κατουρήσει. Μετά πλένει μουτσούνα και δόντι. Ώρα για καφέ. Ανεβαίνει, λέει καλησπέρα στη Μάνα του και αρχίζει να χτυπάει τον Νες καθώς ξεκωλώνεται στο χασμουρητό. Ξανά κατεβαίνει και πατάει το κουμπί του υπολογιστή καθώς αφήνει τον καφέ πάνω στο ηχείο, δίπλα στο γραφείο. Το πληκτρολόγιο θέλει καθάρισμα, δεν πειράζει και αύριο μέρα είναι. Μέχρι να boot αρει το pc, στρώνει κρεβάτι και βάζει τη ζώνη στο μπάσο. Πίνει μια γουλιά καφέ και παίζει για 2 λεπτά μπάσο. Μετά ανοίγει youtube, χώνει κάνα τραγούδι και στέλνει τις καλημέρες του στο αμόρε.

Ξαφνικά η ώρα πήγε 5. Καιρός για μάσα. Ελπίζει να βρει μακαρόνια. Ανεβαίνει πάνω, ανοίγει την κατσαρόλα της μαμάς και βλέπει φακές. Το πόσο γούσταρε δε λέγεται. Και αύριο μέρα είναι. Αύριο ας ελπίσουμε να έχει μακαρόνια. Καταβροχθίζει την φακή πίνοντας sprite. Ώρα για τσιγάρο. Κατεβαίνει πάλι με την υπόλοιπη sprite και κάθετε στο κρεβάτι του να στρίψει. Δεν έχει όμως πολύ καπνό. Θα πάρει αύριο. Αφού το τελειώσει κι αυτό, πιάνει τηλέφωνο και κανονίζει για κάνα μπυρο-καφέ για πιο βράδυ. Νύσταξε. Άνοιξε το pc και έβαλε να δει καμιά σειρά μέχρι να ρθει το απόγευμα.

Ώρα για έξοδο. Βάζει το τζιν του, το οποίο όμως ήθελε πλύσιμο. Τα γόνατα έχουν γίνει σα πατατάκι. Αύριο θα μπει στο πλυντήριο. Παίρνει κλειδιά, και φεύγοντας βλαστημάει το σκύλο του που του γαβγίζει και ποτέ δεν τον παίρνει μαζί. Βρίσκει τους φίλους στην καφετέρια και μπαίνοντας τσακώνει ένα τάβλι. Αυτοί έπαιζαν τίτσου. Του είπαν να τον μάθουν να παίζει, αλλά αυτός τους είπε αύριο. Στρίβει ένα τσιγάρο και αρχίζουν το τάβλι ρουφώντας καφέ.

Καιρός να μαζευτεί σπίτι. Φτάνει στο σπίτι με τα πόδια. Ίσως αύριο να χει ψηλά και να γυρίσει με ταξί. Πετάει τα ρούχα στην καρέκλα και αυτά διπλώνονται από μόνα τους στον αέρα. Ανοίγει το μπάσο, μα βλέπει πως η ώρα είναι 12 και το καλοσκέφτεται πριν βάλει τον ενισχυτή στο διαπασών. Παίζει καμιά ώρα και μετά το κλείνει. Ίσως αύριο να παίζει και καλύτερα. Ώρα για τσατ. Κανείς online. Σκέφτηκε να διαβάσει κανένα βιβλίο. Όλο τα ίδια και τα ίδια, αύριο σκέφτηκε θα πάει να πάρει κανένα καινούργιο. Ο ύπνος τον βρήκε κατά τις 4 το πρωί. Ξυπνά πάλι στις 2, μα το αύριο δεν ήρθε πάλι.

Η συμπεριρά της φώκιας στο μεσογειακό περιβάλλον

Να 'ναι καλά η κοπελιά στο Πλαίσιο. Της είπα την αλήθεια.. ιντερνετ κλέβω, δώσε μου ό,τι καλύτερο μηχανάκι έχεις για να πιάνω σήμα καμπάνα. Και επιτέλους, μπορώ να παίζω τάβλι online και να κατεβάζω torrents χωρίς να διακοπάρει η σύνδεση.. Κοντεύω ένα μήνα κάτω στην Κρήτη. Νομίζω πως αυτό δε λέγεται πια διακοπές.. μοιάζει με βίζιτα. Anyway.
Εντωμεταξύ δεν έχω όρεξη να γράψω και γράφω όλο μαλακίες τώρα τελευταία και τείνει να γίνει ημερολόγιο το μπουρδέλο εδώ μέσα. Πράμα που δε θέλω. Άσε που έχω φάει σκάλωμα με τα γαμω-templates  και τα photoshop και όλη μέρα βάφω σβήνω μέχρι να βρω κάτι που να είναι good looking μεν, αλλά και ταιριαστό δε. Α, μάλλον βρήκα και καινούριο όνομα για το blog. Από Mass Disgrace θα γίνει (;;;) Kasandra's Remains. Δε ξέρω πως μου'ρθε. Μάλλον με επηρέασε που έφυγε απ'τη Ζωή η Κασάντρα και τώρα κωλογλύφεται με την Σαπφώ (what?). Απλώς έτσι μου κατέβηκε.. σας αρέσει δε σας αρέσει, get over it, suck it up and deal. Καληνύκτα αγαπηταί αναγνώσται.

Υ.Γ: δε μπάω για ύπνο. Βάζω λίγο Drone στα ακουστικά και πάω να μελετήσω κανένα στατους σας στο φατσοβιβλίο να πάρω κανένα μάθημα ζωής..

(αααχχα χουυυχαα)

twenty past one

Καλησπέρες.. Είπα να γράψω απόψε μιας και το ίντερνετ του γείτονα δε τη μπαλεύει κάστανο. Μάλλον θα κατεβάζει κανα τσοντάκι επειδή θα τον έχει φάει το χειρογλύκανο. Φαντάσου ότι η αρχική του google (η πιο απλή σελίδα του κόσμου) για να loadαρει θέλει 12 δευτερόλεπτα. Πάμε παρακάτω.. Μα γιατί σαν την Κρήτη πουθενά αλλού;; Εννοώ πως τέτοιο κόσμο, Γύρο και νάϊτ life δε συναντάς ούτε σε ουτοπίες.. Κοντεύω να κλείσω τις 2 εβδομάδες στο νησί και δεν έχω πει ούτε μία φορά βαριέμαι. Μόνο που σήμερα η παρέα γύρισε στα πάτρια εδάφη, μιας και δεν άντεχαν άλλο ξύδι και ξενύχτι (ναι.. όποιος κάνει παρέα μαζί μου κακομαθαίνει), και τη μισή ημέρα την περνώ παρέα με τα 0.14 ολόκληρα Mbps απ' του κακομοίρη που του τα κλέβω. Κατά τα άλλα το βραδάκι όλο και κάτι θα κάτσει με καμιά ντόπια παρέα ( -Κristina Sh.- εσύ χρωστάς ένα βλογγερο-μιτινγκ κάτω στο Ηράκλειο).
Κάτι άλλο.. έχω βαρεθεί το template καθώς και το όνομα του βλογ. Το πρώτο είναι εύκολο να αλλάξει, αλλά το δεύτερο δε το βλέπω. Αν έχετε καμιά ιδέα ρε παιδιά στείλτε τη και ας είναι και μαλακία. Έχετε καιρό ακόμη γιατί σκέφτομαι μέχρι και τα εγκαίνια του βλογ για τον 1 χρόνο λειτουργίας του (10 Σεπτέμβρη) να κρατήσω το Mass Disgrace. Εγώ σκεφτόμουν κάτι αλλά καλύτερα να μην το αναφέρω από τώρα.
ΦΦΦΦΦΦΦφφφφ ζεματάει η μαλακία το λαπιτοπι και στάζω σα πετσέτα. Και τώρα δε πιάνει και καθόλου ιντερνετ. Το βάζω σε αναμονή και την αναρτώ το πρωί την ποστια. Φαίνεται έκαψε το μηχανάκι ο γείτονας ή απλώς του έκοψε τη σύνδεση η ISP του επειδή λαγγαρε το μισό Ηράκλειο που κλέβει απ' αυτόν.. καληνύκτες, να περνάτε καλά!!

Γκάζι-φρένο, γκάζι-φρένο.. δεν προλαβαίνω

  Ναι, ναι ζω ακόμη. Απλώς έκατσαν πολλά αυτόν το μήνα και είμαι μπίζυ. Δηλαδή έλεος, δε με λυπάται κανείς; Αναγκάζομαι να κοιμάμαι το πρωί για να προλάβω να τελειώσω Homeland, The Walking Dead  και Game of Thrones 1 & 2 σεζόν πριν φύγω την ερχόμενη Παρασκευή για διακοπές. Τώρα ξέρεις.. δε λέει διακοπές και να βλέπεις σιριαλ- μόνο αν μιλάμε για Sons of Anarchy. Θα τα άφηνα να τα δω μετά τις διακοπές αλλά η επιστροφή προβλέπεται αρχές Σεπτέμβρη, και τότε ώχχ μάνα μου.. βγαίνει η πέμπτη σεζόν του SoA και σιγά μη κάθομαι τότε να βλέπω τις τσόντες της HBO (GoT & True Blood). Ααα τώρα που είπα True Blood.. ρε πούστη μου θα μείνει και κανείς όρθιος εκεί μέσα;; Το μισό καστ έχει βρικολακιάσει και το άλλο μισό έχει ψοφήσει. Από τότε που άρχισε ο Έρικ να τον φερμάρει στη Σούκι και ο Μπιλ να τους κάνει αέρα, έχει αρχίσει να σαπίζει και το σενάριο.

  Anyway. Πολλοί με ρωτάνε τι θα κάνω στις διακοπές. Πιστεύω πως αν στο μέρος που θα πας έχεις εξοχικό/σπίτι, δεν υπάρχει και λόγος να αγχώνεσαι και να φτιάχνεις πρόγραμμα. Ασ' το να κυλήσει όπως θέλει. Όταν διακοπάρω είτε μόνος είτε με παρέα, σχεδόν πάντα δε φτιάχνω πρόγραμμα. Απλώς παίρνω τα άκρως απαραίτητα μαζί μου για να μη μου λείψει τίποτα και αφήνω το schedule να φτιαχτεί μόνο του.
  Τα λέμε στην παραλία της Λυγαριάς λοιπόν, όποιος ξέρει το δρόμο έρχεται..

 

*(Η φωτογραφία της Λυγαριάς μπήκε για να γεμίσει την πτωχή μου ανάρτηση)

Dog days are over.

Άλλα 3 μαθήματα και οι πανελλαδικές τελειώνουν. Μετά καλοκαίρι. Το επόμενο Σάββατο την ίδια ώρα ίσως να μην σκέφτομαι το ότι θα  έχω μάθημα την Κυριακή το πρωί, αλλά σε ποια παραλία θα πάω για ρακέτα και τι καφέ θα πιω!! Ο μόνος ρόλος που θα έχω να παίξω το καλοκαίρι θα είναι ένα κρέας που θα χαλάει την ημέρα χρήματα (φειδωλά  πάντα) και που το βράδυ θα κάνει σιριαλο-κάψιμο. Φεύγω από το σχολείο με καθόλου ανάμεικτα συναισθήματα και δάκρυα στα μάτια. Δεν έχω κανένα πρόβλημα που δε θα ξαναροχαλήσω πάνω σε μια ξύλινη καρέκλα εισπνέοντας σκόνη κιμωλίας. Αρχικά, σκέφτηκα να κάνω μία λίστα με αυτά τα λίγα που θα μου λείψουν και με αυτά τα πολλά που δε θα μου λείψουν, κυρίως από το γυμνάσιο και το λύκειο. Αλλά στο τέλος κατάλαβα πως αυτά που δε θα μου λείψουν, είναι αυτά που θα νοσταλγώ όταν θα σκέφτομαι τα σχολικά μου χρόνια. Δεν θα τα αναλύσω τώρα όμως διότι νυστάζω και θα πάρει αιώνες..

Οραιτ. Ας αρχίσω με την λίστα, την μαύρη λίστα. Σ'αυτήν καταγράφονται συνήθειες, εικόνες και διάφορα άλλα που ίσως να θέλω να αργήσω να τα ξαναζήσω και να ξανανιώσω για πολλά χρόνια ακόμη:

-Το πρωινό (σχολικό) ξύπνημα και ο δρόμος της ανηφόρας για το σχολείο.

-Ο ήλιος μέσα από τα ακουρτίνοτα παράθυρα κάθε αίθουσας.
-Η τσίχλες Trident (μπλε-κόκκινες-πράσινες) ως προς την γεύση και την διακόσμησή τους από κάτι μπάσταρδους κάτω από τις καρέκλες και τα θρανία μέχρι στα πατώματα και στα ταβάνια.

-Η "εξαίσια" τυρόπιτα της καντίνας. 
-Η βιολόγος και η υποδιευθύντρια του σχολείου.

-Όλα τα μαθήματα αλλά ιδιαίτερα η Φυσική και τα Μαθηματικά.

-Οι τουαλέτες του κτιρίου.

-Ο καθαρισμός των θρανίων. Προτιμούσα να αφαιρέσω ένα κεφάλι μέσα από το γραφείο των καθηγητών παρά να σβήσω τις καλλιτεχνίες μου με το έτσι θέλω.

-Η ευωδιαστή ανάσα του/της διπλανού/διπλανής μου.

-Τα μαλακιστίρια που άλλαζαν την σειρά των πλήκτρων στα keyboards των υπολογιστών.

-Το παιδί που έτρωγε δέντρα μετά τις βροχές. Ναι, ό,τι ακριβώς διαβάσατε.

-Το τρέξιμο της γυμναστικής.

-Τα απροειδοποίητα γαμω-τεστ στα μαθήματα γενικής. Seriously, γιατί;;

-Οι ζητιάνοι που μου χρωστάνε μονόευρα για τυρόπιτα από την αρχή της χρονιάς.

-Το κορίτσι με τις γούνες.
-Η τρίλιζα. No more ΤΡΙΛΙΖΑ γαμώ την redneckια μου μέσα!!

-Τα απροσάρμοστα ζωάκια που πετούσαν χαρτάκια εν ώρα μαθήματος. Δεν σταματούσαν παρα μόνο αμα δεν τους πέταγες μια Φυσική στο κεφάλι.

-Οι τύποι που είχαν 7 τετράθεμα σπιράλ στην τσάντα τους και σου ζητούσαν συνεχώς "man, μου δίνεις ένα φύλλο;".

-Και τέλος, οι διάλογοι με αγνώστους μέσω του θρανίου, στους οποίους αναγράφονταν όλες οι κοινότοπες βρισιές και νικητής ποτέ δεν υπήρχε.

Σίγουρα μου περνάνε πολλά περισσότερα από το μυαλό, αλλά τώρα με το στανιό δεν μπορώ να κατεβάσω άλλα..
Το μόνο που θα νοσταλγώ περισσότερο μετά από χρόνια, είμαι σίγουρος πως θα είναι η ευκολία της ζωής όταν είσαι μαθητής. Ίσως τώρα να μην το βλέπω σα μία ευχαρίστηση και καλοπέραση αλλά νομίζω πως κάποτε θα κοιτάζω το παρελθόν και θα λέω τι ωραία που ήταν τότε. Ο μόνος καημός ήταν το διάβασμα και το τεστ στη Γεωγραφία, ενώ τώρα...... πρέπει να (προσθέστεπρόβλημα) και να (προσθέστεπρόβλημα) ............. να να....να.
Anyway. Παω να ξαπλάρω γιατί αύριο έχω για τελευταία φορά μάθημα στα Μαθηματικά. Πάω να ξεκουραστώ και να μαζέψω δυνάμεις ώστε να καταπιώ και τα τελευταία κώνεια των 3ων τελευταίων μαθημάτων της εβδομάδας αυτής. Καληνύκτα. Να και ένα τραγούδι, απ'τα καλά όμως. enjoy.

Sons of Anarchy: To Be, Act 2

Musical cesspool

Επροχτές καθόμουν σε μιαν άκρη του καναπέ μου ψαχουλεύοντας μια παλιά σιντιέρα. Αυτή τη σιντιέρα, θυμάμαι συγκεκριμένα, την είχα πάρει μαζί με το περιοδικό SPORTY. Αλλά πολύ παλιά, όταν ακόμη ήμουν κολλημένος με την μπάλα - σα καλό παιδί κι εγώ του δημοτικού. Μέσα σε αυτή έκρυβα διάφορα μουσικά σιντι, τα μισά απ' τα οποία βουτούσα απ' το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου του πατέρα μου. Τα υπόλοιπα ήταν αντιγραμμένα που μου τα έγραφε ο θείος μου μέσω ενός πρωτόγνωρου μαγικού μηχανήματος της εποχής: τον υπολογιστή.
Το τι τραγούδια, είδη μουσικής και μπάντες βρήκα δεν λέγεται. Τότε έκατσα και σκέφτηκα πόσους διαφορετικούς σταθμούς μουσικής έχω κάνει σε όλα αυτά τα μόλις 18 μου πλην χρόνια. Αλλά το βρίσκω φυσικό.. σιγά, στο κάτω κάτω ποιός έχει αρχίσει να ακούει μια μουσική συγκεκριμένη από τα 12 του και στην συνέχεια να την έχει υιοθετήσει για την υπόλοιπη ζωή του; Πάντα θα βρει κάτι να του αρέσει & να τον εκφράζει λίγο παραπάνω απ' ότι η προϋπάρχον μουσική του..
Αυτός που έκανε της πρώτες προσπάθειες να με βυσματώσει με την μουσική από πολύ νωρίς (8-10 χρονών) ήταν ο πατέρας μου. Εκτός από το να φροντίσει να με κάνει γαυράκι, φρόντισε να προσπαθήσει να με κάνει να ακούσω και ροκ. Ξένο ροκ για την ακρίβεια. Του στυλ Deep Purple, Led-Zep και Stones (ναι ξέρω.. perfect parenting). Και μάλιστα ήξερα και τους στίχους από πολλά τραγούδια όπως το smoke on the water. "Ήξερα" με την έννοια ότι φώναζα δυνατά στο ρεφρέν τα λόγια και τα υπόλοιπα τα έλεγα από μέσα μου με λόγια/φράσεις παρόμοιες με τα αγγλικά, που άμα τις έγραφες στο χαρτί σίγουρα δεν θα έβγαινε νόημα. :)
Αργότερα στο δημοτικό, άρχισα να αναπτύσσω σχέσεις με άλλα παιδιά, πόσο μάλλον να επηρεάζεται και ο χαρακτήρας μου. Όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι άκουγαν χιπ-χοπ. Ήταν το μοναδικό είδος μουσικής που ακουγόταν απ' τα αγόρια. Τα κορίτσια άκουγαν κλασικά μόνο λαϊκά. Έτσι λοιπόν μπήκα κι εγώ στο ρέμα. Goin Through, μπάλα, πόκεμον, διάβασμα και τίποτα άλλο. ΔΗΜΟΤΙΚΟ φορ δε win.
Μετά στο γυμνάσιο έγινε χαμός. Όταν μπήκα σε αυτό το σχολείο, συνάντησα πολύ μεγαλύτερα παιδιά της ηλικίας μου και μεγαλίστηκες φάτσες. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο "ώριμα" και η μουσική που άφηνε εποχή τότε στα γυμνασιόπαιδα ήταν: Linkin Park, H.I.M, και Tokio Hotel. Απ' αυτές τις 3 μπάντες διάλεξα τους πρώτους. Από HIM, φοβόμουν την εμφάνιση του τραγουδιστή και τους Tokio του θεωρούσα καθαρά μουσική θηλυκού γένους. Μιλάμε για πολύ Linkin , κάψιμο!! Φυσικά όμως δεν αποχωρίστηκα έτσι απλά την χιπ-χοπ, αφού παράλληλα με τους LP πήγαινα και την low-Bap.
Μετά στα μέσα του γυμνασίου άλλαξα σχολείο και βρέθηκα ξαφνικά στην Χαλκίδα. Καινούργιος κόσμος, νεόφερτες κλίκες. Άφησα πίσω μουσικές, χόμπυ, συνήθειες και τα άρχισα όλα απ' την αρχή. Όχι όμως φιλίες. Καινούργιες μπορεί αλλά οι παλιές δεν θάβονται. Εξάλλου η μόνη μουσική που πήρα μαζί μου στην Χαλκίδα ήταν μονάχα ένα σιντάκι από Red hot chili peppers, το οποίο ήταν η αγαπημένη κατάκτηση του κολλητού μου. Μου το είχε χαρίσει την ημέρα της μετακόμισης. Το έχω και το ακούω ακόμη και σήμερα.
Στο καινούργιο σχολείο ξέμπλεξα με την παλιά μουσική και βρέθηκα να ακούω *μόνο* Ac/dc. Πολύ Ac/dc μέχρι που την άνοιξη της 3ης γυμνασίου έχασα το live τους στην Αθήνα από μαλακία μου και σταμάτησα να τους ακούω πολύ ξαφνικά.
Έπειτα μπήκαμε εις το Λύκειον. Πρώτη λυκείου και στο MP3 μονάχα trance & house. Ολτέρνατιβ αλλαγή και πάτημα σε καινούργια μονοπάτια μουσικής αλλά όχι για πολύ.
Εκείνες τις εποχές ήμουν εθισμένος με ένα online παιχνίδι, μέσα απ'το το οποίο γνώρισα κάτι αξιοθαύμαστα παιδιά από τη Σύρο. Η διαδικτυακή μας  παρέα ήταν και είναι μέχρι και σήμερα κολλητή και με τα όλα της. Μου παρουσίασαν ένα καινούργιο είδος μουσικής: το Black metal. Όλη μέρα Dimmu Borgir & Gehenna. Μάλιστα το είδος αυτό ήταν και η αφορμή στο να ξεκινήσω να παίζω μπάσο.
Μετά στην δευτέρα λυκείου άρχισα να πιστεύω πως γυρισμός στην χιπ-χοπ και γενικώς στο παρελθόν δεν υπήρχε. Οπότε το έριξα στην μέταλ. Ξέρετε.. η κλασική εποχή που όλοι μας περνάμε σε κάποια φάση της ζωής μας που τείνουμε στο λίγο πιο χάρκορ. Αλλά το Black metal παραήταν και κατέβασα το στάνταρ σε πιο χαμηλό επίπεδο. Έπιασα τα παλιά και ποιοτικά μοτίβα της doom, sludge και.. stoner.

Σίγουρα μαζί με όλες αυτές τις μουσικές μεταβολές και ιδιαίτερα στα εφηβικά μου χρόνια, μετατοπίστηκε και ο χαρακτήρας μου. Αλλά ποτέ δεν περηφανεύτηκα για την μουσική μου.
Γενικώς το φωνάζω και το πιστεύω πως η μοναξιά μαζί με την μουσική πολλές φορές είναι η πιο δυνατή συντροφιά. Προσωπικά θεωρώ μεγάλο χάρισμα το να μπορεί κάποιος να παίζει μουσική και παράλληλα να ξεδίνει για διάφορες καταστάσεις. Είναι σαν να γράφεις ποιήματα. Όταν υποφέρει ο ποιητής για κάτι, ξενυχτάει να γράψει 4 στίχους γι' αυτό, και ωπ.. αμέσως νιώθει άλλη μούρη.
Το παρακάτω κειμενάκι το πέτυχα στο πίσω μέρος ενός τιμοκαταλόγου σε ένα τοπικό Ροκ-Μπαρ. Αφορά την ροκ. Αλλά νομίζω πως θα άρμοζε με τα κατάλληλα παραδείγματα σε κάθε είδος μουσικής:


Το Ροκ ΔΕΝ είναι ηλεκτρικές κιθάρες και μπάντες που χτυπιούνται στη σκηνή, ούτε τα δυνατά τύμπανα και οι κραυγές, Ροκ δεν είναι ούτε τα σκισμένα παντελόνια και τα σκουλαρίκια-άλλωστε αυτά υπάρχουν σε κάθε είδους μουσικής στις μέρες μας. Ροκ είναι η στιχουργία, η αλήθειες μέσα μας, η αντίληψη μας για τα πράγματα γύρω μας, τα πιστεύω μας, ο αγώνας μας, η ελπίδα της ψυχής μας. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΕ, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΟΥ!!

Αν και απλά γραμμένο σου γεννάει πολλές σκέψεις. 
Anyway. Τώρα μόλις παρατήρησα πόσο μεγάλο είναι το άρθρο. Δεν κάνω τον κόπο να το ξαναδιαβάσω αλλά και ούτε να το συνεχίσω. Πάω να δω λίγο true blood μπας και νανουριστώ γιατί η ώρα πέρασε και ο ύπνος δεν εφάνει.

Φφφφ..

Τον τελευταίο καιρό περνάω ελάχιστο καιρό στο ίντερνετ. Όταν βρω την ευκαιρία να κάτσω στον υπολογιστή, προσπαθώ μέσα σε αυτό το ένα λεπτό που κάνει για να ανοίξει να βρω ένα θέμα για να γράψω στο βλογ. Με το που κάνει boot όμως και πατήσω πάνω στο firefox, αρχίζω να ξεχνάω το βλογ και θυμάμαι πως έχω να κάνω τόσα πολλά άλλα που στο τέλος ξεχνάω και το γιατί τα κάνω. Ένα σορό από ανούσια πράγματα. Αφού στο τέλος το μυαλό πήζει μόλις μυρίσει λίγα Mbps και το χέρι αρχίζει να κλικάρει μόνο του και ανεξάρτητο. Επίσης την εβδομάδα που μας πέρασε δεν υπήρξε ούτε μία άσκηση ή μάθημα που να μην λύσω ή διαβάσω μπροστά στο τζάκι με μουσική στη διαπασών. Η αλήθεια είναι πως έκανε πουτσόκρυο, και όποιος πει ψέματα πως δεν κρύωνε είναι για διοβελισμό.. Τρίτη & τετάρτη πασπάλισε τα κεραμίδια και τα αυτοκίνητα με χιόνι.. αλλά δεν το έστρωσε ο μοθαφάκερ!! Δεν το έστρωσε λίγο να ησυχάσουμε. Να κλειστούμε στο σπιτάκι μας και να μην τρέξουμε το πρωί στα τρελο σχολεία για να ακούμε τον κάθε γίββωνα. Θα γλίτωναν και λίγα έξοδα για το πετρέλαιο που καίνε 7 ώρες την ημέρα σε κάθε τάξη εκειμέσα. Πραγματικά απ'την μια χαίρομαι που σε 3 μήνες θα ξεμπλέξω με το σχολείο αλλά απ'την άλλη σκέφτομαι και λυπάμε για τα δευτεράκια και τους μετέπειτα διαδόχους τους που τέτοια εποχή του χρόνου και του παραχρόνου ίσως δεν θα ακούν τα καλοριφέρ να κάνουν "τακ-τακ" και να ζεσταίνεται το κοκαλάκι τους. Πωπω.. σήμερα δεν έχω καθόλου ρέντα και κέφι για γράψιμο. Βαριέμαι να ακούω μέχρι και την φωνή μου. Καλύτερα να το παρατήσω. Το ξέρω, πολύ ξαφνικό αντίο αλλά δεν έχει αλλιώς.

Internet is for porn

S.O.P.A.... S.O.P.A., P.I.P.A., P.I.P.A. μήπως;;.. Αν δεν έχει περάσει απ' τα αυτιά κανενός έστω μια από αυτές τις δυο λέξεις, τότε μάλλον θα πρέπει να ρίχνει πιο συχνές ματιές στα ιντερνετικά νέα.

Όσο εμείς εδώ στην Ελλαδούλα μας ζούμε την καθημερινή & ισχνή μας ζωή, στην άλλη μεριά της υφηλίου, στο Αμέρικα, υπάρχει κίνδυνος να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο το οποίο πρόκειται να επηρεάσει όχι μόνο τα αμερικανάκια αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο (συμπεριλαμβανομένου ΚΑΙ εμάς).
Το S.O.P.A. (Stop Online Piracy Acts) λοιπόν, πρόκειται για ένα νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει ένα σύστημα που μπλοκάρει την εισροή παράνομων δεδομένων στο διαδίκτυο. Δηλαδή θα προστατεύει την πνευματική ιδιοκτησία κάποιον αγαθών και δεν θα επιτρέπει την διακίνησή τους στον ιντερνετ. Το όλο σχήμα στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο αυστηρό απ' ότι ακούγεται και επιφέρει ποινές στους παραβιάζοντες τις εντολές που προβλέπει. Χώρια πως τα μπλοκαρισμένα site δεν θα "φαίνονται" στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης (Google, Yahoo κ.α) και δεν θα μπορούν να πραγματοποιήσουν οποιουδήποτε είδους συνεργασία έστω και με άλλους ιδιωτικούς/επί πληρωμής ιστότοπους (Rapidshare, Megaupload, Filesonic κ.α). Επίσης, δεν θα επιτρέπει την ζωντανή αναμετάδοση γεγονότων χωρίς την άδεια χρήσης των πνευματικών δικαιωμάτων. Πράμα που έχει προκαλέσει τρεμούλα σε ιστότοπους όπως YouTube, Wikipedia, Reddit αλλά και σε κάθε blogger (σαν κι εμάς), αφού δεν θα μπορούμε να αναρτήσουμε κανένα σύνδεσμο στο μικρό και αθώο blog μας, ο οποίος θα κουβαλάει πνευματικά δικαιώματα από πίσω του.. Το P.IP.A. (Protect IP Act) είναι ένα άλλο παρόμοιο νομοσχέδιο, αδερφάκι του παραπάνω.
Τα νομοσχέδια αυτά αναμένονται να ψηφιστούν εντός του Φεβρουαρίου από το Κοινοβούλιο των ΗΠΑ. Ακόμη, διάβασα σε πολλά άλλα άρθρα πως πίσω από το νομοσχέδιο υπάρχει μια μάζα εμπορικών εταιριών που το χρηματοδοτεί και υποστηρίζει πιστά, αφού αναμένεται να κερδίσουν ένα κάρο λεφτά αργότερα.

Για τα γεγονότα αυτά πληροφορήθηκα προχθές το βράδυ. Να πω την αμαρτία μου, σε πρώτη φάση το πέρασα πολύ ουδέτερα και στο ντούκου. Την επόμενη μέρα το πρωί, ανεβαίνοντας την ανηφόρα για το σχολείο έκανα ένα φλας-μπακ και άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια του μυαλού μου εικόνες & σκέψεις που με έκαναν να αναρωτηθώ. Λέω από μέσα μου, δηλαδή οι κουφάλες οι Αμερικανοί έπρεπε να χώσουν κι εκεί μέσα τη σκατό-μυτόγκα τους; Για να καταλάβω, επειδή το αμερικανάκι γουστάρει να καταγράφει στο τουήτερ κάθε του κίνηση από την στιγμή που θα ξυπνήσει μέχρι το βράδυ που θα πάει να ξαναξεραθεί και έχει μετατρέψει το ιντερνετ από ένα απλό κανάλι επικοινωνίας σε ένα κομμάτι της ζωής του, πρέπει να μπουν νόμοι και απειλές μέσα σε αυτό; Γιατί να μας στερήσετε ένα ακόμη από τα ελάχιστα ελεύθερα εργαλεία διακίνησης των ιδεών μας ρε γαμώτο; Λογοκρισία μέχρι και στο ιντερνετ; Θα κλάψει και το παρδαλό κατσίκι..
Δεν τους φτάνουν όλα αυτά τα άπειρα λεφτά που βγάζουν απ' το Hoollywood και τις μουσικές εταιρίες τους, παρά μόνο ήθελαν και τα μερικά εκατομμύρια ακόμη που τους διαφεύγουν μέσω της ιντερνετικής πειρατείας η οποία γίνεται κοντά 15 χρόνια τωρα.

Λένε τα μίντια πως, ο Ομπάμα είναι κατά των υποστηριχτών του νομοσχεδίου και ανέφερε ότι με το SOPA σκοτώνουμε την "καινοτομία". Θα δούμε σε ένα μήνα τελικά τι θα απογίνει. Πάντως η εκστρατεία κατά του SOPA & PIPA, μέρα με την μέρα γίνεται ακόμη πιο ισχυρή με πολλές ιστοσελίδες, οργανισμούς και ένα σωρό από ανθρώπους του αμερικανικού έθνους οι οποίοι προβλέπεται να χάνουν την δουλεία τους έπειτα του ψηφίσματος του νομοσχεδίου.

Μας ξαναβλέπω με τον καινούργιο μήνα στα βίντεο κλάμπ της γειτονιάς και στα μετροπολις αγόρια και κορίτσια.. Αντίοοος

The planet

She, the space tripper.

Let's trust the Big one..

Well well.. για να δω που είμαστε.. Μμμμ, έχω παραμελήσει εντελώς το Blogger και το 2ο νέο μου blog ετούτες τις μέρες. Ναι, 2ο "blog" (βλ. πάνω πάνω στην σελίδα, εκεί που λέει "366"). Photo-blog βασικά. Είναι του στυλ μια-φωτογραφία-την-ήμερα-challenge. Έτσι.. απλώς για πλάκα και για ξεβάρεμα. Δεν ήταν δικιά μου ιδέα. Είναι μια πρωτόγνωρη μόδα που ξεκίνησε μέσα από το flickr και το tumblr. Και καλά βάζεις ένα challenge με τον εαυτό σου που εσύ επιθυμείς και προσπαθείς να το τηρήσεις για 366 μέρες, φτιάχνοντας ένα blog στο οποίο καταγράφεις την σχετική σου πορεία με το αντικείμενο, σε συνάρτηση με το χρόνο. Έχουν δει τα μάτια μου πολλές σουρεαλιστικές κατηγορίες και παραλλαγές αυτού του κόνσπετ. Η άλλη, έβλεπα, έκανε challenge να μην έρθει ούτε μία φορά σε σεξουαλική επαφή και να καμακώσει άντρα το 2012. Δεν ξέρω τι σκατο-ιδέα ήταν αυτή για challenge-blog, πάντως ή θα νιώθει χορτασμένη του σκασμού ή προσπαθεί να κάνει απόπειρες προς την ομοφυλοφιλία.. Υπάρχουν πολλά και διάφορα αν ψαχτείς. Μερικά είναι αρκετά ενδιαφέρον και αξίζουν ένα follow.. άλλα πάλι, σαν και το παραπάνω, στέκονται να είναι υπερβολικά και ίσως παρατραβηγμένα ώστε να εκθέτονται σε ιστολόγια. Αλλά στο ίντερνετ είσαι ρε φιλαράκι. Εκεί μέσα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Τέλος πάντων, who cares.. Αυτά περί διαδικτύωσης.

Το λοιπόν.

Τις προάλλες συνάντησα σε ένα βιβλίο έναν όρο τον οποίο θέλησα να τον μοιραστώ μαζί σας. Είδα κάτι που δεν περίμενα για κανένα λόγο όμως να υπήρχε ως έννοια και μάλιστα επιστημονικά μελετημένη σε τόσο μεγάλο στάδιο. Είναι ο όρος "groupthink" ή αλλιώς στα ελληνικά "αγελαία/ομαδική σκέψη"--σπανίως θα το ακούσει κανείς με την ελληνική βερσιόν, γιατί θεωρείται αυστηρώς ξένος όρος. Έψαξα αρκετή ώρα στο γκούγκλι μπας και βρω κανέναν εύκολο, κατανοητό και μη-βαρετό ορισμό για να τον μεταφέρω εδώ. Αλλά η προσπάθειά μου ήταν άδικη, γιατί όσοι βρήκα ήταν πολύ μεγάλοι, ακαταλαβίστικοι και ξεροί. Σίγουρα δεν θα τους διάβαζε κανείς..!! :D Γι' αυτό λέω να θέσω 2 παραδείγματα "groupthink" μέσα από την καθημερινότητα, τα οποία ο καθένας μπορεί να έχει ζήσει.

Ας πάρουμε για πρώτο παράδειγμα του groupthink πως βρίσκεστε στο σχολείο και σας έχουν κατατάξει εσάς και τους υπόλοιπους μαθητές σε ομάδες προκειμένου να πραγματοποιήσετε κάποια εργασία. Τυχαίνει λοιπόν, να είστε σε μια ομάδα που όλοι είναι ξένοι για σας. Σε κάποια φάση μερικοί από το γκρουπ λένε: "Εμείς βαριόμαστε, δεν ασχολούμαστε ούτε λεπτό με αυτή την μ*αλακια.. λέμε να πάμε για καμιά μπύρα." Ακόμη κι αν υπάρχουν μερικοί άλλοι που θέλουν να το πάρουν στα σοβαρά το πρότζεκτ, ακολουθούν τους υπόλοιπους λέγοντας από μέσα τους:" Σιγά.. ποιός είμαι εγώ που θα τους πω τι να κάνουν;;.. πάω σπίτι μου κι εγώ." Και μετά κάθεστε εσείς και σκέφτεστε:" Αφού κανείς δε νοιάζεται για την εργασία, παρατάω κι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτε άλλωστε που θα μπορούσα να κάνω για να τους αλλάξω την γνώμη..". Και έτσι τελικά, χέστηκε όλη ομάδα για το πρότζεκτ.

Για δεύτερο παράδειγμα ας υποθέσουμε πως είστε υπάλληλος σε μια μεγάλη εταιρία και δουλεύετε στο γραφείο της μαζί με άλλους κάμποσους συνεργάτες. Εκεί ξαφνικά που είναι ο καθένας σκυμμένος πάνω απ' την δουλεία του, ακούγετε απ' έξω ένα δυνατό *ΜΠΑΜΜΜ* συνοδευόμενο από ένα στριγγλιτό!! Ξαφνικά όλοι αρχίζουν να τρομοκρατούνται, αλλά κανείς δεν ενοχλήθηκε τόσο ώστε πάει να δει τι έγινε. Όλοι μέσα στο γραφείο αρχίζουν να αυτοκοιτάζονται και παράλληλα παρατηρούν πως κανείς δεν αντέδρασε και δεν θεώρησε τον θόρυβο αυτόν απειλητικό. Και έτσι όλοι με μία κίνηση ξανασκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν την εργασία τους ακάθεκτοι.

Άρα, groupthink σε τρεις γραμμές σύμφωνα με τα παραπάνω δυο παραδείγματα, είναι όταν μια ομάδα κάνει κακές ή παράλογες αποφάσεις και τις παρουσιάζει στα μέλη της με κατάλληλο ορθολογιστικό τρόπο, ώστε να προσεγγίσει όσο το δυνατόν περισσότερο την ανάλογη κατάσταση. 

Διάβασα πως χάρη στο groupthink, ευθύνεται ο βομβαρδισμός του Pearl Harbor, η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων και ο πόλεμος του Βιετνάμ. Δηλαδή, αυτό που αποκαλούμε "η τρέλα/ηλιθιότητα της ομάδας/παρέας" φτάνει μέχρι και στα επίπεδα των μεγάλων οργανώσεων.
Είναι απίστευτο το πόσο πολύ οι ξεχωριστές και μοναδικές σκέψεις του καθενός συσχετίζονται στα "κρυφά" με τις σκέψεις των άλλων και μπαίνουν όλες μαζί σε έναν κοινό δρόμο με κοινό προορισμό.
Δεν είχα ιδέα πως η "μαλακί*α της παρέας" είχε ευρύτερο ορισμό. Ακούγεται τρελό, κι όμως αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχολογίας.