Σελίδες

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Musical cesspool

Επροχτές καθόμουν σε μιαν άκρη του καναπέ μου ψαχουλεύοντας μια παλιά σιντιέρα. Αυτή τη σιντιέρα, θυμάμαι συγκεκριμένα, την είχα πάρει μαζί με το περιοδικό SPORTY. Αλλά πολύ παλιά, όταν ακόμη ήμουν κολλημένος με την μπάλα - σα καλό παιδί κι εγώ του δημοτικού. Μέσα σε αυτή έκρυβα διάφορα μουσικά σιντι, τα μισά απ' τα οποία βουτούσα απ' το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου του πατέρα μου. Τα υπόλοιπα ήταν αντιγραμμένα που μου τα έγραφε ο θείος μου μέσω ενός πρωτόγνωρου μαγικού μηχανήματος της εποχής: τον υπολογιστή.
Το τι τραγούδια, είδη μουσικής και μπάντες βρήκα δεν λέγεται. Τότε έκατσα και σκέφτηκα πόσους διαφορετικούς σταθμούς μουσικής έχω κάνει σε όλα αυτά τα μόλις 18 μου πλην χρόνια. Αλλά το βρίσκω φυσικό.. σιγά, στο κάτω κάτω ποιός έχει αρχίσει να ακούει μια μουσική συγκεκριμένη από τα 12 του και στην συνέχεια να την έχει υιοθετήσει για την υπόλοιπη ζωή του; Πάντα θα βρει κάτι να του αρέσει & να τον εκφράζει λίγο παραπάνω απ' ότι η προϋπάρχον μουσική του..
Αυτός που έκανε της πρώτες προσπάθειες να με βυσματώσει με την μουσική από πολύ νωρίς (8-10 χρονών) ήταν ο πατέρας μου. Εκτός από το να φροντίσει να με κάνει γαυράκι, φρόντισε να προσπαθήσει να με κάνει να ακούσω και ροκ. Ξένο ροκ για την ακρίβεια. Του στυλ Deep Purple, Led-Zep και Stones (ναι ξέρω.. perfect parenting). Και μάλιστα ήξερα και τους στίχους από πολλά τραγούδια όπως το smoke on the water. "Ήξερα" με την έννοια ότι φώναζα δυνατά στο ρεφρέν τα λόγια και τα υπόλοιπα τα έλεγα από μέσα μου με λόγια/φράσεις παρόμοιες με τα αγγλικά, που άμα τις έγραφες στο χαρτί σίγουρα δεν θα έβγαινε νόημα. :)
Αργότερα στο δημοτικό, άρχισα να αναπτύσσω σχέσεις με άλλα παιδιά, πόσο μάλλον να επηρεάζεται και ο χαρακτήρας μου. Όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι άκουγαν χιπ-χοπ. Ήταν το μοναδικό είδος μουσικής που ακουγόταν απ' τα αγόρια. Τα κορίτσια άκουγαν κλασικά μόνο λαϊκά. Έτσι λοιπόν μπήκα κι εγώ στο ρέμα. Goin Through, μπάλα, πόκεμον, διάβασμα και τίποτα άλλο. ΔΗΜΟΤΙΚΟ φορ δε win.
Μετά στο γυμνάσιο έγινε χαμός. Όταν μπήκα σε αυτό το σχολείο, συνάντησα πολύ μεγαλύτερα παιδιά της ηλικίας μου και μεγαλίστηκες φάτσες. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο "ώριμα" και η μουσική που άφηνε εποχή τότε στα γυμνασιόπαιδα ήταν: Linkin Park, H.I.M, και Tokio Hotel. Απ' αυτές τις 3 μπάντες διάλεξα τους πρώτους. Από HIM, φοβόμουν την εμφάνιση του τραγουδιστή και τους Tokio του θεωρούσα καθαρά μουσική θηλυκού γένους. Μιλάμε για πολύ Linkin , κάψιμο!! Φυσικά όμως δεν αποχωρίστηκα έτσι απλά την χιπ-χοπ, αφού παράλληλα με τους LP πήγαινα και την low-Bap.
Μετά στα μέσα του γυμνασίου άλλαξα σχολείο και βρέθηκα ξαφνικά στην Χαλκίδα. Καινούργιος κόσμος, νεόφερτες κλίκες. Άφησα πίσω μουσικές, χόμπυ, συνήθειες και τα άρχισα όλα απ' την αρχή. Όχι όμως φιλίες. Καινούργιες μπορεί αλλά οι παλιές δεν θάβονται. Εξάλλου η μόνη μουσική που πήρα μαζί μου στην Χαλκίδα ήταν μονάχα ένα σιντάκι από Red hot chili peppers, το οποίο ήταν η αγαπημένη κατάκτηση του κολλητού μου. Μου το είχε χαρίσει την ημέρα της μετακόμισης. Το έχω και το ακούω ακόμη και σήμερα.
Στο καινούργιο σχολείο ξέμπλεξα με την παλιά μουσική και βρέθηκα να ακούω *μόνο* Ac/dc. Πολύ Ac/dc μέχρι που την άνοιξη της 3ης γυμνασίου έχασα το live τους στην Αθήνα από μαλακία μου και σταμάτησα να τους ακούω πολύ ξαφνικά.
Έπειτα μπήκαμε εις το Λύκειον. Πρώτη λυκείου και στο MP3 μονάχα trance & house. Ολτέρνατιβ αλλαγή και πάτημα σε καινούργια μονοπάτια μουσικής αλλά όχι για πολύ.
Εκείνες τις εποχές ήμουν εθισμένος με ένα online παιχνίδι, μέσα απ'το το οποίο γνώρισα κάτι αξιοθαύμαστα παιδιά από τη Σύρο. Η διαδικτυακή μας  παρέα ήταν και είναι μέχρι και σήμερα κολλητή και με τα όλα της. Μου παρουσίασαν ένα καινούργιο είδος μουσικής: το Black metal. Όλη μέρα Dimmu Borgir & Gehenna. Μάλιστα το είδος αυτό ήταν και η αφορμή στο να ξεκινήσω να παίζω μπάσο.
Μετά στην δευτέρα λυκείου άρχισα να πιστεύω πως γυρισμός στην χιπ-χοπ και γενικώς στο παρελθόν δεν υπήρχε. Οπότε το έριξα στην μέταλ. Ξέρετε.. η κλασική εποχή που όλοι μας περνάμε σε κάποια φάση της ζωής μας που τείνουμε στο λίγο πιο χάρκορ. Αλλά το Black metal παραήταν και κατέβασα το στάνταρ σε πιο χαμηλό επίπεδο. Έπιασα τα παλιά και ποιοτικά μοτίβα της doom, sludge και.. stoner.

Σίγουρα μαζί με όλες αυτές τις μουσικές μεταβολές και ιδιαίτερα στα εφηβικά μου χρόνια, μετατοπίστηκε και ο χαρακτήρας μου. Αλλά ποτέ δεν περηφανεύτηκα για την μουσική μου.
Γενικώς το φωνάζω και το πιστεύω πως η μοναξιά μαζί με την μουσική πολλές φορές είναι η πιο δυνατή συντροφιά. Προσωπικά θεωρώ μεγάλο χάρισμα το να μπορεί κάποιος να παίζει μουσική και παράλληλα να ξεδίνει για διάφορες καταστάσεις. Είναι σαν να γράφεις ποιήματα. Όταν υποφέρει ο ποιητής για κάτι, ξενυχτάει να γράψει 4 στίχους γι' αυτό, και ωπ.. αμέσως νιώθει άλλη μούρη.
Το παρακάτω κειμενάκι το πέτυχα στο πίσω μέρος ενός τιμοκαταλόγου σε ένα τοπικό Ροκ-Μπαρ. Αφορά την ροκ. Αλλά νομίζω πως θα άρμοζε με τα κατάλληλα παραδείγματα σε κάθε είδος μουσικής:


Το Ροκ ΔΕΝ είναι ηλεκτρικές κιθάρες και μπάντες που χτυπιούνται στη σκηνή, ούτε τα δυνατά τύμπανα και οι κραυγές, Ροκ δεν είναι ούτε τα σκισμένα παντελόνια και τα σκουλαρίκια-άλλωστε αυτά υπάρχουν σε κάθε είδους μουσικής στις μέρες μας. Ροκ είναι η στιχουργία, η αλήθειες μέσα μας, η αντίληψη μας για τα πράγματα γύρω μας, τα πιστεύω μας, ο αγώνας μας, η ελπίδα της ψυχής μας. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΕ, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ. ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΟΥ!!

Αν και απλά γραμμένο σου γεννάει πολλές σκέψεις. 
Anyway. Τώρα μόλις παρατήρησα πόσο μεγάλο είναι το άρθρο. Δεν κάνω τον κόπο να το ξαναδιαβάσω αλλά και ούτε να το συνεχίσω. Πάω να δω λίγο true blood μπας και νανουριστώ γιατί η ώρα πέρασε και ο ύπνος δεν εφάνει.

5 σχόλια:

Unknown είπε...

It's been a long long time... Yeah!!! Great ar8ro file Chris!!!!!! Ta sugxarhthria mou!!!... Ta peri poihshs, poly wraia... 8a kanw ena sxetiko post (kapote)...H nea sou postia, went better than expected!!! Me gusta!!!...

Weedian είπε...

"It's been a long long time..." a long time since when?
Ευχαριστουμε παντως φιλτατε σπαϊρους.
Οφειλω επισης να σχολιασω και τον εξαιρετο ελληνοαγγλικοϊντερνετικο σου φελλόλογο. Οσο παει και γραμμώνει..

Unknown είπε...

Τι είναι φελλόλογος ρε??? Χαχαχαχα τεσπα... "It's been a long time since the latest post"... Αυτό εννοούσα...!!!

Unknown είπε...

*last post

Ανώνυμος είπε...

Κρις ωραίο και αυτό το ποστ, βέβαια μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις έτσι κι αλλιώς. Τα ίδια έκανε και ο πατέρας μου, μου μίλαγε για το γούντστοκ και με έκανε βόλτες με ένα σαράβαλο αρχές δεκαετίας '90 με κασέτες ζάπα,χέντριξ,πανούση,κλπ. Κάτι τέτοια μας διαμορφώνουν χαρακτήρα χωρίς να το καταλάβουμε
(Πάντως πιο ροκ από το ρεμπέτικο δεν έχει! χαχαχαχα)